دف از سازهای کوبه ای در موسیقی ایران است یک حلقه ای چوبی است که پوست نازکی برروی آن کشیده شده است و با ضربه های انگشت بر آن می نوازند این ساز از سازهای ضربی ایرانس شبیه به دایره ولی بزرگ تر از آن و با صدای بم تر است .
دف در ایران به زمان ایران باستان برمی گردد . و شکل چهار گوش آن در تمدن ایلام در قرنهای هفتم و هشتم قبل از میلاد به کار می رفته . دف گرد در مصر سال ۱۳۰۰ پیش از میلاد دیده می شود .
نمونه های بسیاری از دف و دایره در مینیاتورهای دوره ی گورکانیان و صفویان در ایران مشاهد می شود .و در بیشتر نقاشی های دوران صفوی اغلب دف به همراه نی در مجلس سماع دیده می شود و در اشعار شعرای کهن نیز اغلب با یکدیگر می آیند .
ساختمان دف از کلاف اصلی دف بدنه ای استوانه شکل و کوتاه از جنس چوب است در یک طرف آن استوانه ، پوست حیوانات یا پلاستیک کشیده شده است .ابتدا و انتهای قاب اصلی با برش زاویه دار به هم چسبیده می شوند و ضخامت یک سمت از کلاف با تراشیدن چوب کمتر شده و پوست با سریش روی لبه می چسبد و با گل میخ محکم می شود .
در آموزشگاه موسیقی غرب تهران سازهای مورد نظر با ارائه مدرک بین المللی فنی حرفه ای با جدیدترین متد آموزشی به علاقه مندان به موسیقی آموزش داده می شود